Als tiener tekende ik geregeld. Vooral mooi natekenen van portretten vond ik leuk. Vaak begon ik met de ogen, omdat daar de essentie van de persoon tot uiting kon komen. Dat moest kloppen.
Heel gedetailleerd. Maar een heel lichaam tekenen of een uitgebreid stilleven was niet mijn favoriet vervolg.
Soms pakte ik opdrachtjes aan om ergens een omslag voor te maken. Vol toewijding deed ik dit twee keer voor het koninginnedagfeest in ons dorp: munten en de koningin zo goed mogelijk vatten met mijn pen.
Eenmaal op de middelbare school veranderde er iets. Tekenen en kunst was voor anderen weg gelegd. Niet voor mij, want ik kon niet eens zomaar uit mijn hoofd iets tekenen.
Hier heb ik een overtuiging aangenomen die mij er zeker 30 jaar van weerhield om te tekenen!
Totdat ik er ineens weer zin in kreeg…
En nu geniet ik van het proces.
Ineens was het gevoel daar dat ik mijn pen over het blad liet gaan om iets te laten ontstaan. Eerst door natekenen en steeds meer spontaan.
Ik ervaar de rust in het proces zonder doel.
Creëren zonder dat het resultaat ertoe doet.
En ook dat valt me niet eens tegen. Het is wat er uit mijn hand, hart en/of hoofd komt. Dit is hoe het bij mij gaat. Mijn unieke proces.
In combinatie met mijn drang om afvalarm te leven ben ik ook steeds ontdekkende hoe ik dit vorm kan geven in het materiaal waar op ik teken, schilder en waarmee ik lampenkappen en schaaltjes vormgeef.
Heel blij word ik ervan!
