INDIA, een sprookje van duizend-en-één-nachtmerries
(- Xtreme Magazine)
Haar besluit stond vast : ze ging naar India.
In haar eentje, met een ticket en een rugzak. Verder zou ze het daar wel zien.
‘Vind je het niet eng, alleen?’, ‘Er zijn laatst nog mensen ontvoerd en vermist, dus kijk je goed uit?’,
‘Heb je helemaal niets gepland?’, ‘Laat je wel geregeld even iets van je horen?’.
Al die vragen…. Het enige dat ze wilde was weg uit de situatie waarin ze verkeerde.
Waar ze ook terecht zou komen, het leek haar alleen maar goed te kunnen doen.
En, India was altijd al een stille droom….
De aankomst in Delhi was een ware cultuurschok.
Nadat ze haar rugzak uit een enorme berg bagage midden in de hal had geplukt werd haar aandacht getrokken door een geluid dat haar nogal op de zenuwen werkte.
Achter loketjes werd luid en driftig op de ruitjes getikt om de passerende reizigers te lokken en te verleiden tot het kopen van één of ander ticket.
Zonder enige privacy verdrong men elkaar hier en het wachten leek evengoed een eeuwigheid te duren. In deze toestanden had ze nu geen zin, dus besloot ze buiten op zoek te gaan naar een bus. De haag van, in een bizarre stilte, starende wachtende mensen waar ze doorheen liep stond in groot contrast met de chaotische drukte die ze buiten aantrof: bedelaars, apen en dwingerige mannen die haar overdonderden om haar in hun lege donkere busje te vervoeren. Enige hulp bij het vinden van lokaal transport kon ze vergeten.
Minstens een uur later scheurde haar bus luid claxonnerend kriskras door het verkeer, zich een weg veroverend tussen de bussen, auto’s, autoriksja’s, fietsriksja’s en koeien.
Alleen voor deze heilige dieren leek nog enige voorzichtigheid te worden betracht.
In de stad was ze voornamelijk aangewezen op de riksja’s.
Een autoriksja was snel gevonden, iets regelen bleek echter minder eenvoudig. Voorbereid op de prijzen en op afdingen ondernam ze haar eerste poging. Een venijnige blik van de chauffeur ten spijt vertrok ze dan toch voor haar eerste bezoek aan de stad. Plotseling stopte hij. Met zijn hernieuwde vriendelijke gezicht stelde hij haar voor de stad te laten zien. Oh ja, de toer -trucs… Nee, dit wilde ze niet. Dan moest ze maar met de fietsriksja verder. Wat? En die arme man tegen de berg op laten fietsen? Dit kon niet waar zijn en trouwens, híj zou haar brengen. Na flink aandringen trapte hij weer op de pedalen om een paar honderd meter verderop een tweede poging te wagen met zijn lach-masker op. Kon ze nog duidelijker zijn en nog beleefder boos worden? Standvastig bleef ze hem aan de afspraak herinneren. Hij begreep dat ze onvermurwbaar was en woest gaf hij gas om ergens in een arme wijk op een markt, geheel tegen haar richtingsgevoel in, te stoppen. Hij had haar tuk, ze was nog verder dan waar vandaan ze begon. Een discussie ging ze maar niet meer met hem aan, want als blikken konden doden…!
De nachtbus leek haar een efficiënte manier om een grotere reisafstand te overbruggen.
Op de achterbank, lekker rustig. Dacht ze…..
Het was koud in de nacht, het tochtte door de niet sluitende en klapperende ramen en ze werd voortdurend afgevuurd van haar stoel door alle hobbels en kuilen in de weg.
De man met wie ze de achterbank deelde, bood haar vriendelijk een deken aan en verschafte zich hiermee het recht op een stoel dichter bij haar.
Plotseling voelde ze dat hij haar benen optilde. Verstomd en lijdzaam zag ze toe hoe hij ze op de stoel naast haar legde. Hij leek erg begaan met haar goede nachtrust…
Verward installeerde ze zich voor de slaap. Als een Indiase drapeerde ze haar sjaal om haar hoofd zodat ze zelf nog net door een spleetje kon zien wat hij zou uitspoken.
Voelde ze weer zijn hand op haar been? Vast de vermoeidheid. Ze probeerde zich wat meer te ontspannen. Droomde ze nu of kwam het door het gehobbel van de bus dat ze wéér iets leek te voelen?
Nogmaals gaf ze hem het voordeel van de twijfel, totdat ze zeker wist dat hij haar betastte.
Als in een onrustige droom haalde ze uit met haar been om boos en teleurgesteld zijn hand voorgoed weg te schoppen. Vriendelijk gaf ze hem de volgende morgen zijn dekentje terug.
Op de volgende nachtbus was ze voorbereid.
Ze had een plek voorin en naast een vrouw geregeld. De vrouw werd toch een man en één die op geen andere manier kon zitten dan tegen haar aan. Onrustig draaiend op haar scheve en doorgezakte stoel kreeg ze het nog benauwder doordat deze empathieloze buurman haar signalen niet oppikte en geen enkele poging ondernam haar uit haar benarde positie te verlossen. Haar achterdocht was weer gewekt.
Tijdens de middernachtelijke stop besloot ze de chauffeur van deze situatie op de hoogte te stellen en de bijrijder een oogje in het zeil te laten houden. Om één of andere duistere reden had ze de rest van de nacht nu zowaar ruimte…
Ook overdag ervoer ze de gretigheid van de Indiase man.
Wanneer ze ergens stond op een dichtbevolkte plek – en die zijn er veel in India – voelde ze geregeld kneepjes in haar billen. En reken maar dat ze nooit traceren kon wie het was geweest.
Zittend op een bankje in een publieke bus voelde ze zich veilig en behaaglijk voor haar elf uur durende rit, op een mooie ochtend die ze vol frisse moed en goede zin begon. Aangezien de locale bevolking iets kleiner en het land overbevolkt is, had ze niet de illusie ruim te kunnen zitten.
Naast haar zat een man… De drukte en de warmte leek hem te doen besluiten zich in een droom terug te trekken. Met zijn armen over elkaar zakte zijn hoofd steeds verder naar beneden om uiteindelijk, met dank aan het ongelijkmatige wegdek, op haar schouder te rusten. Ze bedacht dat dit nog wel acceptabel was wanneer er geen enkele steun voor een slapende was. Moeder Theresa …, echter op haar hoede
Ze lachte terug naar een Amerikaanse medepassagier die er blijkbaar nogal schik in had, en voelde zich redelijk comfortabel met de situatie.
Totdat…. hij steeds verder ineenzakte en ze zijn hand voelde tegen haar zij. Moest ze al in actie komen of weer afwachten totdat hij over haar grenzen zou gaan? En ja hoor, niet veel later was het zover: zijn hand had haar borst bereikt… Gek werd ze van deze stiekeme, onbeschaamde, opdringerige, respectloze………!
Het was warm en vol in de bus. De ramen openschuiven was geen goed idee als ze niet wilde stikken in het stof en in de uitlaatgassen.
Deze werden slechts geopend om long-, keel- en maagresidu’s naar buiten te verplaatsen.
Na de lange zit temidden van gerochel en geboer was ze blij toen de bus haar volgende bestemming naderde.
Nog geen stap buiten en de plaatselijke jongens kwamen als vliegen op de stroop op haar af. Het werd haar haast onmogelijk gemaakt om haar rugzak van het dak te halen terwijl ze haar allemaal om het hardst probeerden te overtuigen om naar hun ‘guesthouse’ te gaan. Ondanks dat ze geen discussie meer aanging en zelf haar slaapplek ging uitzoeken, bleven ze aan haar kleven totdat ze uitgeput en horendol een kamerdeur achter zich kon dichttrekken.
Liever had ze dan nog de jongens die graag emailadressen en andere persoonsgegevens met haar wilden uitwisselen om hun Engels te oefenen en om vriendschap te sluiten met een rijke Westerse.
Hun favoriete vragen waren ‘How old are you?’, ‘You married?’ en ‘Have children?’.
Haar -naar Indiase maatstaven – huwelijksrijpe leeftijd leerde haar dat ze, om serieus te worden genomen, beter de waarheid niet kon vertellen. Zo werd haar beste verhaal dat ze een half jaar geleden met een Indiase man was getrouwd en in Jaïpur woonde. Gelukkig maakten de paar woorden Hindu die ze sprak en de ‘punjabi suit’ die ze droeg haar leugen nog geloofwaardig ook.
Van de Indiase kleding en sieraden hield ze al zo lang ze zich herinneren kon, dus geleidelijk aan veranderde ze qua uiterlijk in een Indiase, wat uitstekend werkte met het oog op wederzijds respect.
Langzamerhand vond ze steeds meer haar weg en manier van handelen in dit lawaaierige land
(door geclaxonneer, geschreeuw, hanengekraai en de via luidsprekers door de straten galmende gebeden) waar de hygiëne ver te zoeken is en waar je je als reiziger vaak ’s avonds beter niet alleen op straat kunt vertonen.
En, het interessante land van prachtige kleuren, heerlijke geuren, sprookjesachtige sferen, verrukkelijk eten en boeiende cultuur.
Met een gezonde dosis achterdocht achter een glimlach genoot ze nog een geweldige tijd, waarin ze vele ‘vrienden’ maakte en drie huwelijksaanzoeken kreeg.
De mannen die haar maar wat graag op de Westerse manier de hand poogden te schudden, maakten nu geen kans meer bij haar. Ze groette hen enkel nog op hun eigen traditionele manier:
haar handpalmen tegen elkaar voor haar borst en een lichte buiging …….. “Namasté !”